Az önce kahvaltıdan beri bir şey girmemiş karnımın açlığını akşam yemeğine kadar bastırmak için iki lokmalık bir şey almaya gittiğim festfuudcuda siparişimi beklerken 7-8 yaşlarındaki Nepalli bir çocuk, geldi, dükkanın bahçesindeki çöpü karşıtırıp bulduğu iki parça patates kızartmasını yine aynı çöpten çıkarttığı mayoneze banarak löpür löpür yedi. Hemen ne yapabileceğimi düşünmeye başladım. İlk başta “çocuklara yemek alsam” diye düşündüm. Ama ben o dükkandan yemek alırsam zaten çocukların copu karıştırmasına laf eden dükkan sahibi rahatsız olmaz mıydı? Hem bir arkadaşımın dediğine göre Nepal Hükümeti evsiz çocuklara her gün yemek vermiyor muydu? Öyleyse yemek almama gerek yoktu. Peki ya para verseydim? Ya parayı başka şeylere harcasalardı ya da parayı gidip büyüklerine verselerdi? O zaman para da vermemeliydim. “Hem zaten ben yemek alsam, para versem ne oluur ne olmaz? Zaten sokakta yaşamıyorlar mı? Zaten yarın aç kalıp aynı şekilde yemek aramayacaklar mı? Bir öğünün onlara ne faydası olur? Kapsamlı bir çözüm gerek kesinlikle. Tek başıma da bir şey değiştiremem ki…” diye düşüne düşüne herkesin yaptığı gibi hiçbir bok yapmadan güzel ve konforlu otel odama döndüm.
Bu arada olur ya, hani Katmandu’dasınızdır; o çocuğun karıştırdığı çöpten 100 metre ileride harika bir bar var. Hem canlı müzik de yapıyorlar. Yok yok, çöpün karşısındaki disko değil. Benim dediğim yere daha çok zamane hippiler gidiyor. Hem cok acaipler, dünya görüşleri falan..
*Sanırım yemek yardımı şu sayfanın altında değinilen (her gün 60 çocuk).
öküz'ün gözü 